Tann 14. Juli verður mamma okkara 75 ár og lat meg siga tað beinanvegin, hon er verðins fittasta mamma.
Sum ung misti hon bæði síni foreldur Símun og Sigrid Andreasen. Tað man hava verið ein sera stórir missur og sjálvir fekk eg ongan møguleika at møta teimum, men nógvar søgur hava eg fingið fortalt frá fólkum ígjøgnum árini og allar hava verið positivar og jaligar fyri teimum báðum. Eg fekk tann heiður, at vera uppkallaður eftir hennara faðir Símun Andreasen, sum var handilsmaður og tað bleiv eisini mín lívsleið og eri eg sera stoltir av at eita eftir hesum
stóra manni, sum eitt skifti var Borgmeistari í Klaksvík.
Mamma er eitt positivt menniskja og hevur eitt sera stórt hjarta. Hon er av tí gamla slagnum, har familjan altíð er í hásætið, alt annað hevur lítið og einki at siga fyri hana. Hevur øll familjan tað gott, so hevur hon tað eisini gott. Hon hevur sera stóra umsorgan fyri allari familjuni, har hon hvønn tann einasta dag ringir til okkum øll og spyr hvussu vit hava tað og um alt stendur væl til. Sigast skal, at hon sum privatpersónur, má vera ein av teimum
heilt stóru kundunum hjá Føroya Tele, tí at tosa í telefon, tað elskar hon.
Mamma er eitt morgunmenniskja burturav og vit hava havt nógvar góðar morgnar saman. Einamest í Klaksvíkar Timburhandli á Stongunum, har vit fýra mamma, pápi, diddan og eg hvønn morgun kl. umleið 6 ella fyrr, gjørdi
Timburhandilini kláran til viðskiftafólkini og arbeiðsfólkini at koma til og altíð endaðu vit morgunin við at biðja Faðir Vár saman við Útvarpinum og so kundi dagurin gott byrja.
Morgunin er okkara tíð. Minnist væl sum svimjari, har mamma, Oluffa og eg bakaði bollar, gjørdi pleskur, havragrýnskakur og annað, áðrenn eg fór at svimja kl. 06.00, so kunnu til fyristilla tykkum, hvussu tíðliga vit hava verið uppi.
Mamma var ein av Føroya bestu svimjarnum og hevur hon svomið kapp á sjónum fleiri staðni í Føroyum og hevur hon eisini vunnið steyp á Ólavsøku, har hon svam við molan bert íklødd svimjidragt og ikki sum nú, har tey hava
flótidragtir, tað man hava verið sera kált. Eisini hevur hon bjarga einum barni við stóru kaj í Klaksvík, hetta hevur hon fingið eina heiðursnál fyri og mæta skjaldi Pól F. Joensen yrki eina yrking um hana. Nøkur av hennara børnum og ommubørnum hava arva hetta eftir henni og hvørja ferð vit hava svomu kapp í svimjihøllini í Klaksvík, var hon og hugdi at og heppaði okkum til sigur og mong vóru føroyameistarasteypini, sum vit svomu heim. Tann sum kláraði seg allerbest av okkum øllum, var ommusonurin Kári J. Á Høvdanum, har hann megnaði at svimja seg til heimsmeistaraskapið í svimjing í Italia og tá var mamma sera stolt.
Tað er so nógv man kann skriva um sína mammu, bæði tá ið vit vóru børn, tannáringar og vaksin, har hon hevur leitt okkum á rættað leið, men eitt er vist, hon hevur altíð stuðla okkum í øllum, sum vit eru farin íholt við, bæði
ítróttarliga, vinnuliga og á annan hátt.
Hon hevur havt eitt ótrúðligt tol við okkum øll. Tá ið vit vóru tannáringar, var ofta buldrasligt á Jørundsgøtu, men har hava øll verið hjartaliga vælkomin og ofta hava húsini verið full av ungdómum í sera góðum lagi og í verkskapi, har vit hugnaði okkum við sangi og tónleiki og tá kundi tað henda, at larmurin bleiv so høgur, at mamma talaði at og eftir fleiri ávaringar til okkum, tók mamma um endan og sløkti málarin. Tað segði okkum, at tá var tíðin komin, at vit skuldi fara í dans og larma víðari har.
Til hendurnar hevur hon eisini verið góð, har hon ígjøgnum øll árini hevur bundið okkum hálvhosur, pannibond, vøttir, skóleistar, troyggir og annað, sum vit hava fingið í jólagávu og føðingardagsgávu. Sjálvt ommubørnini er
sera glað fyri hesar gávur og nú vit skriva um gávur, so hevur mamma longu fingið bestu føðingardagsgávu og
tað var leygardagin 25. mai í ár, tá ið bróður okkara Petur Hans í skundi bleiv koyrdir til Landssjúkrahúsið og vit øll stóðu hjálparleys og sóu hann stríðast fyri lívinum í fleiri dagar og alt talaði fyri, at hann bleiv tikin í Harrans hendur, men Jesus pápi vildi tað ørvísi og gav okkum tí allerbestu gávuna og tað var at vit sloppu at varðveita Petur
Hans.
Eg vil enda hesa grein við at geva Petur Hans bróður eitt herðaklapp, hvussu stóra umsorgan hann hevur fyri mínum foreldrum og man kann eisini skriva umvent. Mamma og Petur Hans eru eitt fantastisk par, tey eru altíð saman, har tey koyra biltúrar saman, spæla Gekk saman, keypa inn saman, taka sær av Maverick og Grilluni, man skuldi næstan trúð, at Petur Hans var maðurin hjá mammu, men aftanfyri stendur pápi og tekur sær av øllum, tá ið á stendur.
Hjartaliga tillukku við 75 ára degnum tann 14. juli og góðan byr framyvir og takk fyri alt tú hevur verið fyri okkum
øll.
Vinarligar heilsan
Símun á Høvdanum,
Klaksvík tann 06.07.2013
Sum ung misti hon bæði síni foreldur Símun og Sigrid Andreasen. Tað man hava verið ein sera stórir missur og sjálvir fekk eg ongan møguleika at møta teimum, men nógvar søgur hava eg fingið fortalt frá fólkum ígjøgnum árini og allar hava verið positivar og jaligar fyri teimum báðum. Eg fekk tann heiður, at vera uppkallaður eftir hennara faðir Símun Andreasen, sum var handilsmaður og tað bleiv eisini mín lívsleið og eri eg sera stoltir av at eita eftir hesum
stóra manni, sum eitt skifti var Borgmeistari í Klaksvík.
Mamma er eitt positivt menniskja og hevur eitt sera stórt hjarta. Hon er av tí gamla slagnum, har familjan altíð er í hásætið, alt annað hevur lítið og einki at siga fyri hana. Hevur øll familjan tað gott, so hevur hon tað eisini gott. Hon hevur sera stóra umsorgan fyri allari familjuni, har hon hvønn tann einasta dag ringir til okkum øll og spyr hvussu vit hava tað og um alt stendur væl til. Sigast skal, at hon sum privatpersónur, má vera ein av teimum
heilt stóru kundunum hjá Føroya Tele, tí at tosa í telefon, tað elskar hon.
Mamma er eitt morgunmenniskja burturav og vit hava havt nógvar góðar morgnar saman. Einamest í Klaksvíkar Timburhandli á Stongunum, har vit fýra mamma, pápi, diddan og eg hvønn morgun kl. umleið 6 ella fyrr, gjørdi
Timburhandilini kláran til viðskiftafólkini og arbeiðsfólkini at koma til og altíð endaðu vit morgunin við at biðja Faðir Vár saman við Útvarpinum og so kundi dagurin gott byrja.
Morgunin er okkara tíð. Minnist væl sum svimjari, har mamma, Oluffa og eg bakaði bollar, gjørdi pleskur, havragrýnskakur og annað, áðrenn eg fór at svimja kl. 06.00, so kunnu til fyristilla tykkum, hvussu tíðliga vit hava verið uppi.
Mamma var ein av Føroya bestu svimjarnum og hevur hon svomið kapp á sjónum fleiri staðni í Føroyum og hevur hon eisini vunnið steyp á Ólavsøku, har hon svam við molan bert íklødd svimjidragt og ikki sum nú, har tey hava
flótidragtir, tað man hava verið sera kált. Eisini hevur hon bjarga einum barni við stóru kaj í Klaksvík, hetta hevur hon fingið eina heiðursnál fyri og mæta skjaldi Pól F. Joensen yrki eina yrking um hana. Nøkur av hennara børnum og ommubørnum hava arva hetta eftir henni og hvørja ferð vit hava svomu kapp í svimjihøllini í Klaksvík, var hon og hugdi at og heppaði okkum til sigur og mong vóru føroyameistarasteypini, sum vit svomu heim. Tann sum kláraði seg allerbest av okkum øllum, var ommusonurin Kári J. Á Høvdanum, har hann megnaði at svimja seg til heimsmeistaraskapið í svimjing í Italia og tá var mamma sera stolt.
Tað er so nógv man kann skriva um sína mammu, bæði tá ið vit vóru børn, tannáringar og vaksin, har hon hevur leitt okkum á rættað leið, men eitt er vist, hon hevur altíð stuðla okkum í øllum, sum vit eru farin íholt við, bæði
ítróttarliga, vinnuliga og á annan hátt.
Hon hevur havt eitt ótrúðligt tol við okkum øll. Tá ið vit vóru tannáringar, var ofta buldrasligt á Jørundsgøtu, men har hava øll verið hjartaliga vælkomin og ofta hava húsini verið full av ungdómum í sera góðum lagi og í verkskapi, har vit hugnaði okkum við sangi og tónleiki og tá kundi tað henda, at larmurin bleiv so høgur, at mamma talaði at og eftir fleiri ávaringar til okkum, tók mamma um endan og sløkti málarin. Tað segði okkum, at tá var tíðin komin, at vit skuldi fara í dans og larma víðari har.
Til hendurnar hevur hon eisini verið góð, har hon ígjøgnum øll árini hevur bundið okkum hálvhosur, pannibond, vøttir, skóleistar, troyggir og annað, sum vit hava fingið í jólagávu og føðingardagsgávu. Sjálvt ommubørnini er
sera glað fyri hesar gávur og nú vit skriva um gávur, so hevur mamma longu fingið bestu føðingardagsgávu og
tað var leygardagin 25. mai í ár, tá ið bróður okkara Petur Hans í skundi bleiv koyrdir til Landssjúkrahúsið og vit øll stóðu hjálparleys og sóu hann stríðast fyri lívinum í fleiri dagar og alt talaði fyri, at hann bleiv tikin í Harrans hendur, men Jesus pápi vildi tað ørvísi og gav okkum tí allerbestu gávuna og tað var at vit sloppu at varðveita Petur
Hans.
Eg vil enda hesa grein við at geva Petur Hans bróður eitt herðaklapp, hvussu stóra umsorgan hann hevur fyri mínum foreldrum og man kann eisini skriva umvent. Mamma og Petur Hans eru eitt fantastisk par, tey eru altíð saman, har tey koyra biltúrar saman, spæla Gekk saman, keypa inn saman, taka sær av Maverick og Grilluni, man skuldi næstan trúð, at Petur Hans var maðurin hjá mammu, men aftanfyri stendur pápi og tekur sær av øllum, tá ið á stendur.
Hjartaliga tillukku við 75 ára degnum tann 14. juli og góðan byr framyvir og takk fyri alt tú hevur verið fyri okkum
øll.
Vinarligar heilsan
Símun á Høvdanum,
Klaksvík tann 06.07.2013
RSS-feed
