Eg kom at kenna Eirik fyri góðum trimum árum síðani. Ein sera stillur og fryntligur maður og vit fingu nógv góð prát saman. Fyrst í Maverick, men seinasta árið í Klaksvíkar Timburhandli á Bøgøtu, har hann kom javnan á gátt. Næstan hvørja viku var hann og vitjaði meg og har vóru nógvar góðar og djúpar samrøður, um sjúku, arbeiðið og annað.
Eirik var eitt positivt og sera arbeitsamt menniskja, sum vildi hjálpa øllum, men sjúkan bleiv ein stór forðing fyri honum og seinasta ár, gavst hann at arbeiða á Klaksvíkar Sleipistøð, vegna hansara álvarsligu sjúku. Hann kom hann niðan til mín dagin eftir, tá ið hann hevði sagt upp, at siga mær, at nú hevði hann givið teimum lykilin, hetta tók honum sera dykt, men sum hann segði, "eg klári ikki at arbeiða meira". Nakrar mánaðar seinni, fekk hann ring boð frá læknanum, har hesin hevði fortalt honum, at sjúkan hevði yvirhála hann og at nú vendist ikki aftur, men róligur sum hann var, segði hann, so verið eg bara noyddir at liva við henni.
Hann var ein stak fittur maður. Gjørdi ongum nakað og tók sær serliga væl av sínum ungu arbeiðsvinum á Sleipistøðini, einamest Hans Arthur, Karsten og Ólavur. Teir fylgist sera nógv og tá ið teir komu á gátt, ja, so var skuldi syngjast og har var tað Ólavur, sum oftast var í fremstu røð, har Eirikkur helt seg í bakgrundini, Seinasta árið sæst at Eirikkur var mertur av sjúku, hann var troyttir og hevði nógva pínu, men tá tóku vinirnir sær sera væl av honum. Teir gingu túrar við honum og hildu eitt vakið eyga við honum og eg sá, at hasar fýra vóru rættir vinir.
Eirikkur var ein sera dugnaligur smiður og eg rokni við, at Eirikur var einasti Føroyingur, sum dugdi at gera vápn og at fáa gamlar byrsur íordan aftur, sjálvt maskinbyrsuna, sum bleiv brúkt undir krígnum, fekk hann gjørt aftur og hon stendur á Seglhúsinum, eitt satt meistaraverk. Har standa eisini tríggjar byrsur, ein Týskt, ein Enskt og ein Føroyskt, sum Eirik hevur gjørt.
Í 2013 bleiv Eirik 60 ár og í tí sambandinum var stórur føðingardagur hildin. Nógv fólk var komið saman at heirða honum. Hann og konan sótu so stolt við heiðursborið og man sá, hvussu glað tey vóru við hvønnan annan. Har vóru røður hildnar og Bjørn Kalsø og Gloria hildu eina rimmar røðu vegna familjuna, har tey fortaldi okkum, hvussu gott menniskja Eirik var og hvussu góður hann var við øll fólk, bæði familjuna, konuna, vinir og ikki at gloyma børnini. Tann røðan segði okkum alt og vit fingu eina nágreinliga lýsing av lívinum hjá Eirikki.
Eg havi mist ein góðan vin, sum hevur ríka mær mangar løtur í Timburhandlinum og Maverick. Eg vil takka tær fyri okkara góðu løtur saman og tankar mínir leita til tína konu og familjuna, tit hava mist ein góðan mann, lat Jesus pápa styrkja tykkum í tykkara stóru sorg.
Hvíl í friði Eirik.
Símun á Høvdanum
Eirik var eitt positivt og sera arbeitsamt menniskja, sum vildi hjálpa øllum, men sjúkan bleiv ein stór forðing fyri honum og seinasta ár, gavst hann at arbeiða á Klaksvíkar Sleipistøð, vegna hansara álvarsligu sjúku. Hann kom hann niðan til mín dagin eftir, tá ið hann hevði sagt upp, at siga mær, at nú hevði hann givið teimum lykilin, hetta tók honum sera dykt, men sum hann segði, "eg klári ikki at arbeiða meira". Nakrar mánaðar seinni, fekk hann ring boð frá læknanum, har hesin hevði fortalt honum, at sjúkan hevði yvirhála hann og at nú vendist ikki aftur, men róligur sum hann var, segði hann, so verið eg bara noyddir at liva við henni.
Hann var ein stak fittur maður. Gjørdi ongum nakað og tók sær serliga væl av sínum ungu arbeiðsvinum á Sleipistøðini, einamest Hans Arthur, Karsten og Ólavur. Teir fylgist sera nógv og tá ið teir komu á gátt, ja, so var skuldi syngjast og har var tað Ólavur, sum oftast var í fremstu røð, har Eirikkur helt seg í bakgrundini, Seinasta árið sæst at Eirikkur var mertur av sjúku, hann var troyttir og hevði nógva pínu, men tá tóku vinirnir sær sera væl av honum. Teir gingu túrar við honum og hildu eitt vakið eyga við honum og eg sá, at hasar fýra vóru rættir vinir.
Eirikkur var ein sera dugnaligur smiður og eg rokni við, at Eirikur var einasti Føroyingur, sum dugdi at gera vápn og at fáa gamlar byrsur íordan aftur, sjálvt maskinbyrsuna, sum bleiv brúkt undir krígnum, fekk hann gjørt aftur og hon stendur á Seglhúsinum, eitt satt meistaraverk. Har standa eisini tríggjar byrsur, ein Týskt, ein Enskt og ein Føroyskt, sum Eirik hevur gjørt.
Í 2013 bleiv Eirik 60 ár og í tí sambandinum var stórur føðingardagur hildin. Nógv fólk var komið saman at heirða honum. Hann og konan sótu so stolt við heiðursborið og man sá, hvussu glað tey vóru við hvønnan annan. Har vóru røður hildnar og Bjørn Kalsø og Gloria hildu eina rimmar røðu vegna familjuna, har tey fortaldi okkum, hvussu gott menniskja Eirik var og hvussu góður hann var við øll fólk, bæði familjuna, konuna, vinir og ikki at gloyma børnini. Tann røðan segði okkum alt og vit fingu eina nágreinliga lýsing av lívinum hjá Eirikki.
Eg havi mist ein góðan vin, sum hevur ríka mær mangar løtur í Timburhandlinum og Maverick. Eg vil takka tær fyri okkara góðu løtur saman og tankar mínir leita til tína konu og familjuna, tit hava mist ein góðan mann, lat Jesus pápa styrkja tykkum í tykkara stóru sorg.
Hvíl í friði Eirik.
Símun á Høvdanum
RSS Feed
