Fyri nøkrum vikum síðani kom pápi við nøkrum ungum til Kunoyar, sum farnar vóru av trænum á Jørundsgøtu (har pápi býr) alt ov tíðliga. Og fuglavinur sum pápi er, so spurdu pápi meg um eg ikki kundi taka mær av ungunum í Kunoy, tí ov nógvar kettur búðleikast á Jørundsgøtu (satt at siga, so legði ein ketta á ein unga, sum deyður er í dag).
Pápi kom so við 4 ungum (3 á lívið í dag) og teir hava ikki havt so nemt síðan teir eru leyslatnir, tí likkurnar vilja jú eisini hava mat. Eg havi roynt at forskrekt likkurnar vekk í nakrar dagar nú og tað hevur milt sagt verið ein marra at fóðra teir leyslatnu ungarnir - men higartil so hevur rigga.
Teir fyrstu dagarnir, so helt eg faktist at bert tveir ungar høvdu yvirliva, tá ið teir blivu leyslatnir - men so í dag fekk eg eitt stórt yvirraskilsi og tá vísti tað seg, at tann triðji eisini varð á lívið. Hann hevði sjálvandi roynt at prøva seg sjálvan - men tað hevur eftir øllum - ikki rigga so væl, tí í dag so kom hann aftur og guffaði kettumatin í seg, sum eg fóðri krákuungunum.
Og nú tað regnar so illa, so fylgdi ungin við mær inn til hús og er uppá skrivandi stund í fýrrúminum, har hann eisini hevur fingið eina skál av matnaði. Hann varð so kaldur, at eg unnaði mær ikki at lova honum leysan aftur - fyrr enn veðrið er blivi eitt sindur betri, tí hann vildi so gjarna verma seg heima hjá mær. Nåmen, nokk roksa av mær og havi eitt G!ott kvøld víðari, tit ..!
JáH (y) 16.07.2016